Έχοντας στερέψει από ιδέες και όρεξη, αφού διανύουμε ήδη την 11η εβδομάδα της καραντίνας χωρίς ορατό φως στην άκρη του τούνελ για την επανεκκίνηση της καθημερινότητάς μας όπως την ξέραμε, η έμπνευση μου ήρθε ξαφνικά από το πουθενά με αφορμή την χθεσινή επιδρομή της εικοσάχρονης κόρης μου στην ντουλάπα μου. Η Αλεξία είναι, όπως οι περισσότερες νέες γυναίκες της γενιάς της, συνειδητοποιημένη καταναλώτρια με πλήρη επίγνωση του περιβαλλοντικού, κοινωνικού και οικονομικού αποτυπώματος που αφήνει η fast fashion κι ονειρεύεται έναν κόσμο χωρίς πολυεθνικές αλυσίδες ρούχων, ύποπτες συνθήκες παραγωγής και παιδική εργασία. Εδώ και δύο χρόνια ψωνίζει σχεδόν αποκλειστικά vintage ρούχα από thrift και second hand stores στα οποία περνούσε προ πανδημίας αρκετές ώρες ψάχνοντας, δοκιμάζοντας και στέλνοντάς μου φωτογραφίες για να της πω την γνώμη μου. Χθες το βράδι ήρθε στο δωμάτιό μου για να μου δείξει κάτι ωραία ρούχα με έντονα σέβεντις πριντς και χρώματα που έχει ανακαλύψει σε ένα μικρό ανεξάρτητο και περιβαλλοντικά συνειδητοποιημένο e-store στην Βαρκελώνη. Χαζεύοντας μαζί της το site μου ήρθε θεία επιφοίτηση: «Έχω κι εγώ τέτοια ρούχα να σου δώσω, της είπα. Αληθινά vintage». «Δηλαδή πόσο vintage;» με ρώτησε καχύποπτα το παιδί μου. «Από πριν γεννηθείς» της απάντησα «εικοσαετία και βάλε». «Ε, ναι αυτά είναι πραγματικά vintage» μου αντέτεινε πολύ σοβαρά μπήγοντας ένα μαχαίρι στην καρδιά μου. Όταν είσαι 20 χρονών, μια εικοσαετία ισοδυναμεί με μια αιωνιότητα.
Περάσαμε το επόμενο δίωρο ανεβασμένες σε σκάλες, ψάχνοντας στα άδυτα της πάνω ντουλάπας όπου έχω φυλαγμένη όλη την ενδυματολογική μου νιότη και μετά από πολλή συζήτηση, δοκιμές, φωτογραφίες, αποστολή sms στις κολλητές για να της πουν την γνώμη τους, επιφωνήματα θαυμασμού από πλευράς μου και πολλών πικρών σκέψεων για την προ εικοσαετίας σιλουέτα μου, η κόρη μου κατέληξε ιδιοκτήτρια τριών ονειρεμένων wrap dresses και οπαδός της θρυλικής Diane Von Furstenberg την ύπαρξη της οποίας μέχρι χθες αγνοούσε.
Rewind σαρανταεπτά χρόνια πίσω, στο 1974. Μια πανέξυπνη, εντυπωσιακή Βελγίδα εβραϊκής καταγωγής, «γαλαζοαίματη» εκ γάμου και με τις σωστές γνωριμίες φτάνει στη Νέα Υόρκη, από την Ιταλία όπου ζούσε με τον (ήδη) πρώην σύζυγό της πρίγκηπα Egon Von Furstenberg. Ονομάζεται Diane Simone Michele Halfin Von Furstenberg κι έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία που αγγίζει λίγο κι εμάς, καθώς μητέρα της είναι η Λιλιάν Ναχμία, ελληνοεβραία από την Θεσσαλονίκη, με ενεργό δράση στην αντίσταση στην διάρκεια της κατοχής και στην συνέχεια κρατούμενη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αουσβιτς, από το οποίο κατάφερε να βγει ζωντανή. Η ιστορία της Λιλιάν αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στην ζωή της Diane που πορεύεται από μικρό παιδί με το μότο της μητέρας της «ο φόβος δεν είναι επιλογή».
Χωρίς φόβο, λοιπόν, και με περισσό θράσος, με το που φτάνει στις ΗΠΑ επιστρατεύει τις διασυνδέσεις της και καταφέρνει να εξασφαλίσει ραντεβού με την θρυλική συνονόματή της Diane Vreeland, την πανίσχυρη διευθύντρια του Harper’s Bazaar (κάτι σαν την Anna Wintour των σέβεντις). Μέσα στο γραφείο της Vreeland αδειάζει μπροστά της μια βαλίτσα γεμάτη φορέματα από μεταξωτό jersey, που έχει εμπνευσθεί, σχεδιάσει και ράψει μόνη της, σε έντονα σχέδια και χρώματα, όπως πρόσταζαν οι ψυχεδελικές τάσεις της εποχής. Το φόρεμα της Diane δεν έχει ούτε ένα κουμπί, ούτε ένα φερμουάρ, αλλά το μαλακό και πολυτελές του ύφασμα αγκαλιάζει έξυπνα το σώμα (εξ ού και η ονομασία του, wrap) και δένει μπροστά με μία μεγάλη υφασμάτινη ζώνη ραμμένη πάνω σ’ αυτό. Κολακεύει κάθε σωματότυπο, είναι σέξι χωρίς να γίνεται πέραν του δέοντος προκλητικό, φοριέται από το πρωί ως το βράδυ, στο γραφείο αλλά και στα πάρτυ, γίνεται κουβάρι και μπαίνει στην βαλίτσα χωρίς να τσαλακώνει, είναι affordable, μπαίνει και βγαίνει σε δύο λεπτά και είναι τόσο ταιριαστό με την ελευθερία που ευαγγελίζεται το φεμινιστικό κίνημα της δεκαετίας του 70. 
Η Vreeland ενθουσιάζεται με το όραμα της Diane και σχεδόν την προστάζει να ιδρύσει οίκο μόδας. The rest is history. Η αυτοκρατορία της DVF ξεκίνησε με ένα φόρεμα και συνεχίζει μ’ αυτό. Δεν υπάρχει διάσημη γυναίκα που να μην έχει κάνει έστω και μία εμφάνιση με το wrap dress της DVF. Από την Ruth Bader Ginsburg στα νιάτα της, έως την Michelle Obama σε επίσημες εμφανίσεις στον Λευκό Οίκο, από την Δούκισσα του Cambridge έως την Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, την εμβληματική Κάρι του sex and the city.
Η γυναίκα πρότυπο της Diane, βρίσκεται μονίμως σε κίνηση, εργάζεται και διασκεδάζει χωρίς περιορισμούς, ούτε καν ενδυματολογικούς, είναι πάντα καλοντυμένη χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα, ντύνεται και γδύνεται όταν θέλει με αποφασιστικότητα και αποζητά εύκολα αλλά φινετσάτα ρούχα. Κανένα άλλο ρούχο δεν συνδέθηκε πιο έντονα με τον φεμινισμό που ζει και πάλι μεγάλες δόξες.
Είναι το ωραιότερο, το πιο κολακευτικό και πιο ευφυές ρούχο που έχω φορέσει ποτέ μου, μεγαλειώδες μέσα στην απλότητά του και τόσο μα τόσο φιλικό προς το γυναικείο σώμα. Έχω στην ντουλάπα μου μια ολόκληρη συλλογή και είναι τόσο επίκαιρα σήμερα, όσο και 20 χρόνια πριν όταν ξεκίνησα να τα αγοράζω, όσο και το 1974 που πρωτοκυκλοφόρησαν όσο θα είναι (ελπίζω) και το 2060 που εύχομαι να το φοράνε οι εγγονές μου, εάν ποτέ αποκτήσω. Δεν είναι τυχαίο που έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα πιο εμβληματικά αντικείμενα του 20ου αιώνα, ενώ το 2004 κυκλοφόρησε ολόκληρο βιβλίο αφιερωμένο σε αυτό και στον κοινωνικό του αντίκτυπο.
Βλέποντάς το χθες βράδυ να αγκαλιάζει το καλλίγραμμο, σφριγηλό σώμα της κόρης μου και να γίνεται δικό της συγκινήθηκα. Ήταν σα να της περνούσα μία σκυτάλη γυναικείας δύναμης, αυτοπεποίθησης και φινέτσας. Η στολή της φεμινίστριας του 20ου αιώνα ντύνει την φεμινίστρια του 21ου και είναι διαχρονική, απλή και ετοιμοπόλεμη.
Αλεξάνδρα Σταυροπούλου
