Όταν πριν μια πενταετία περίπου μάζευα τα πράγματα μου και επέστρεφα στην Αθήνα, ήμουν σίγουρη πως το Λονδίνο θα το επιθυμούσα πολύ και σύντομα, αλλά δεν θα ήθελα να επιστρέψω για μόνιμα ποτέ ξανά.
Δεν είναι πως δεν περνούσα και δεν εξακολουθώ να περνάω υπέροχα στην δεύτερη αγαπημένη πόλη της ζωής και της καρδιάς μου, ίσα ίσα. Είναι που όπως – σχεδόν- όλοι οι Έλληνες, είμαι μαθημένη σε έναν τρόπο ζωής που για να τον έχω στο Λονδίνο πρέπει να βγάζω τα πενταπλά χρήματα απ΄ότι βγάζω στην Αθήνα. Και πρέπει επίσης να καταφέρω να βάλω σε άλλη φάση και σε άλλο πρόγραμμα σχεδόν όλους τους φίλους μου εκεί.
Πράγμα πάρα πολύ δύσκολο μια που οι εκεί ρυθμοί έχουν την τάση να σε καταπίνουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η ίδια η πόλη καταφέρνει μετά από λίγο καιρό να σε παρασύρει και να σε βάλει στο δικό της τριπάκι. Όταν είμαι στο Λονδίνο – για παράδειγμα- είναι σαν να παθαίνω μετάλλαξη. Περπατάω πολύ- κάνω σχεδόν όλες τις δουλειές μου με τα πόδια- μένω στο κέντρο – τα προάστια ούτε που να τα δω- χρησιμοποιώ πολύ συχνά το λεωφορείο – και πολύ λιγότερο το tube, μου αρέσει να χαζεύω από το παράθυρο μαγαζιά και δρόμους- ο τρόπος που ντύνομαι είναι αλλιώτικος, πολύ πιο προσεγμένος.
Ακόμα και τα σπίτια, αυτό που είχαμε και ότι νοικιάζουμε κατά καιρούς, είναι διαφορετικά. Στο Λονδίνο τα τετραγωνικά του Ψυχικού απλά δεν υπάρχουν. Όχι δεν υπάρχουν γενικά, προφανώς και υπάρχουν, όμως απευθύνονται σε άλλο κοινό και σε άλλα οικονομικά επίπεδα, μια που ένα decent two bedroom διαμέρισμα των 60 τετραγωνικών κοστίζει περίπου 600 λίρες την εβδομάδα, και σας μιλάω για τιμές πολύ λογικές και μαζεμένες, μια που αν αφεθείς, μπορείς εύκολα να αγγίξεις το χιλιάρικο. Και να το ξεπεράσεις.
Φυσικά, μπορείς να μείνεις εκτός κέντρου, όμως όπως συζητούσαμε πρόσφατα και με έναν φίλο μας που έχει τις ίδιες απόψεις με μας, στα 50 σου είναι πολύ δύσκολο να αλλάξεις συνήθειες. Οπότε συμβιβάζεσαι. Σε μικρότερα σπίτια από αυτά που έχεις μάθει. Εξ ίσου όμορφα όμως, μια που ακριβώς επειδή ο χώρος είναι λιγότερος, αναγκάζεσαι να χρησιμοποιήσεις όλο το γούστο και την φαντασία σου για να δημιουργήσεις το σκηνικό μέσα στο οποίο θα νοιώθεις ευτυχισμένος.
Το παλιό μας σπίτι – που το αποκαλούσα shoe box- είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του τι μπορεί να κάνει κάποιος με ένα ελάχιστο budget σε 59 τετραγωνικά. Και θέλω να σας πω ότι σ΄αυτό το χαριτωμένο μικρό σπιτάκι περάσαμε υπέροχες μέρες οι τρεις μας. Που τις θυμόμαστε πάντα με νοσταλγία και χαμόγελα.
Και σήμερα, αυτή την εποχή εννοώ, είμαι στην φάση που σκέφτομαι σοβαρά να επιστρέψω. Όχι μόνιμα, με την έννοια πως δεν θέλω να αλλάξω αυτό που κάνω τα τελευταία χρόνια, να πηγαινοέρχομαι δηλαδή, αλλά μοιράζοντας τον χρόνο μου πιο ισορροπημένα έτσι ώστε να καταφέρω πια να βάλω μπροστά και το FnL International για τα καλά. Και σίγουρα, έχοντας μια βάση στην πόλη, μια που έχω βαρεθεί πια και να μένω κάθε τόσο σε άλλο σπίτι, και να κουβαλάω μονίμως βαλίτσες πήγαινε- έλα.
Οπότε ψάχνω… Ο μεσίτης μου κάθε τόσο μου στέλνει σπίτια που θεωρεί πως με ενδιαφέρουν, επιπλωμένα πάντα μια που έχω αποφασίσει πως προτιμάω να βρω κάτι έτοιμο που να μου αρέσει και να συμπληρώσω τις δικές μου πινελιές παρά να φτιάχνω τα πάντα from scratch. Και ταυτόχρονα εγώ κάνω πλάνα, και υπολογισμούς, και ραντεβού,και καινούρια ανοίγματα, έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα να είναι όλα έτοιμα και σωστά. Γιατί ούτε θέλω αλλά ούτε με παίρνει να κάνω δεύτερη φορά το ίδιο λάθος.
Ο Χοιμές λέει πως πρέπει πάντα να κάνουμε αυτό που θέλει η καρδιά μας. Και είναι μια θεωρία που μπορεί να σου χρησιμέψει θαυμάσια σαν δικαιολογία για πολλά πράγματα, όπως ας πούμε όταν αποφάσισα μέσα σε ένα βράδυ να γυρίσω, και μια βδομάδα μετά είχα μαζέψει τα πάντα και προσγειωνόμουν στην Αθήνα ευτυχής και χωρίς καμιά τύψη.
Όμως έρχεται μια στιγμή που ακόμα και εγώ η ίδια, δεν θέλω να πάρω αποφάσεις έχοντας σαν άσο στο μανίκι μου τις ευκολίες τόσων χρόνων αυτογνωσίας. Θέλω να κάνω αυτό που νοιώθω και αυτό που έχω κέφι, αλλά να το κάνω σωστά και σοβαρά. Και να βγει και κάτι μέσα από την απόφαση μου, κάτι που θα με/μας πάει παρακάτω.
Δεν θα σας πω ψέματα, στο μυαλό μου εννοείται πως έχω ένα deadline. Που μάλιστα απ’ ότι δείχνουν όλα θα το τηρήσω, μια που όταν αποφασίσω να κάνω κάτι είναι γνωστό πως όχι απλά το κάνω, αλλά το κάνω και καλά. Και μέχρι τότε, κάθε τι που κάνω είναι ένα λιθαράκι που συμπληρώνει το οικοδόμημα, κι ας μην το καταλαβαίνει κανείς άλλος εκτός από μένα. Και λιθαράκι λιθαράκι, έχω φτάσει σε ένα επίπεδο πολύ ικανοποιητικό να ξέρετε. Και έχω αρχίσει πάλι να ξυπνάω το πρωί με μεγάλο χαμόγελο μετά από μια περίοδο πολύ δύσκολη. Και πολύ αγχωτική.
Και μπορείτε να με κατηγορήσετε όσο θέλετε για κλισέ, δεν με πειράζει, με την γνώση πως όταν θέλεις πραγματικά κάτι πολύ, το σύμπαν όντως σε βοηθάει να το καταφέρεις. <3
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες που ντύνουν το σημερινό κομμάτι είναι ανακατεμένες. Από την αγαπημένη μου γειτονιά, από το παλιό μας σπίτι, και από ένα διαμέρισμα που θα νοικιάζεται την εποχή που θέλω, και που μου αρέσει πάρα πάρα πολύ. Και που είναι και μέσα στο budget μου, και ακριβώς στο κομμάτι της πόλης που αγαπάω με πάθος. Για να δούμε…
