Είναι στιγμές και γεγονότα που όταν τα ζήσουμε, θυμόμαστε για πάντα τι κάναμε και που ήμασταν. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. 11 Σεπτεμβρίου 2001, μεσημέρι. Έχουμε μόλις επιστρέψει από Μύκονο, τρεις μέρες πριν ήταν ο γάμος μας. Εγώ ξεπακετάρω στο υπνοδωμάτιο, ο Πάνος κάτι γράφει στον υπολογιστή του και ο Ιάσονας -10 χρονών τότε- χαζεύει τηλεόραση. Κάποια στιγμή έρχεται τρέχοντας να μας ανακοινώσει «μαμά, μπαμπά, έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι!!!». Ο Πάνος νομίζοντας πως βλέπει κάποιο έργο του απαντάει «είναι στο έργο, ψέματα» και εκείνος φεύγει για να ξανάρθει δύο λεπτά αργότερα να μας πει ότι «δεν είναι έργο, είναι ειδήσεις». 
Την υπόλοιπη μέρα, όπως και εκείνες που ακολούθησαν, τις περάσαμε mainly μπροστά την τηλεόραση και τα laptops μας. Εικόνες που τις βλέπεις ξανά και ξανά μήπως μπορέσει το μυαλό σου να τις επεξεργαστεί κάποια στιγμή, τα αεροπλάνα να πέφτουν πάνω στους Πύργους, τον κόσμο να πηδάει από τα παράθυρα για να σωθεί, την σκόνη, την φωτιά, την φρίκη που δεν την χωράει ακόμα ο νους μας, κι ας ήταν εκείνη η μέρα η αρχή μιας νέας εποχής τρόμου που απλά δεν ξέραμε πόσο μακριά θα τραβούσε. 
Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, δεκαέξι ολόκληρα χρόνια μετά, νοιώθω την ψυχή μου να βαραίνει. Για τους ανθρώπους που χάθηκαν τόσο άδικα, για εκείνους που έμειναν πίσω να θρηνούν για πάντα, για τις μικρές και μεγάλες ανθρώπινες ιστορίες που μάθαμε ή που αγνοούμε ακόμα, για την βία που άλλαξε την ροή της ιστορίας και που σήμανε μια νέα εποχή με λιγότερες προσωπικές ελευθερίες για όλους μας, για το σοκ της συνειδητοποίησης του πόσο εύκολο είναι να συμβεί το αδιανόητο μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Δεκάξι χρόνια μετά και η τρομομκρατία είναι ακόμα εδώ. Στοχεύει στον τρόπο ζωής μας, στον κοσμοπολιτισμό, στην ελευθερία, στα δικαιώματα μας. Και το χειρότερο είναι πως μαθαίνουμε να ζούμε μαζί της, μαθαίνουμε να συνηθίζουμε τις εικόνες της βίας, τους θανάτους, τις επιθέσεις. 
Και αν τελικά μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, οι φωτογραφίες από την ημέρα εκείνη, και από τις επόμενες, θα μπορούσαν να γεμίσουν τόμους ολόκληρους. Και αν έπρεπε να επιλέξω μια, την πιο χαρακτηριστική, θα ήταν αυτή. 
Να επιζούμε, να σηκωνόμαστε, να πηγαίνουμε παρακάτω, να έχουμε το μυαλό μας καρφωμένο στο μέλλον, να ελπίζουμε για τα καλύτερα, να κυνηγάμε τα όνειρα μας, αλλά να μην ξεχνάμε. Η μνήμη είναι πυξίδα. Και φάρος.
