Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ανεβάζω ένα εορταστικό ποστ. Με τούρτες, με παρέες, με φίλους και φίλες, με πάρτι. Φέτος, παρόλο που γιόρτασα τα γενέθλια μου στην Θεσσαλονίκη, και παρόλο που είχα και φίλους, και φίλες και τούρτες, και πάρτι, νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις περισσότερο από εικόνες.
56 κλεισμένα λοιπόν, και κοιτάζοντας την χρονιά που πέρασε συνειδητοποιώ πως ήταν ίσως η σημαντικότερη της ενήλικης ζωής μου. Και από τις πιο δύσκολες. Μερικές μέρες μετά τα γενέθλια μου η ζωή μου όπως την ήξερα τινάχτηκε στον αέρα. Δεν έχει σημασία το τι και το πως, αυτό που μετράει είναι πως ότι ήξερα, ότι πίστευα και ότι φανταζόμουν αποδείχτηκε αν όχι ψέμα, πάντως κομμάτι μιας εικόνας που λειτουργούσε μέσα σε ένα παράλληλο σύμπαν. Και χρειάστηκε να κάνω πολύ μεγάλη προσπάθεια, να αντιμετωπίσω τις καταστάσεις με τεράστια ψυχραιμία που συχνά δεν είχα, και κυρίως να πάρω εξαιρετικά σημαντικές αποφάσεις σε μια περίοδο που μου ήταν πολύ δύσκολο να σκεφτώ έστω λογικά.
Ειδικά τους τέσσερις πρώτους μήνες που η κάθε μέρα στην κυριολεξία έκρυβε εκπλήξεις – πάντα δυσάρεστες- αποκαλύψεις, και διαρκείς ανατροπές, ήρθαν στιγμές που πίστεψα πως δεν θα τα κατάφερνα. Όχι να επαναφέρω τις ισορροπίες στην ζωή μου, αλλά να διατηρήσω την λογική μου άθικτη, να μην τρελαθώ.
Υπάρχει μια Κινέζικη παροιμία που λέει «να μας φυλάει ο Θεός από όσα μπορούμε να αντέξουμε», και η αλήθεια είναι πως δυστυχώς είμαστε φτιαγμένοι για να αντέχουμε πολλά, αν και δεν το ξέρουμε μέχρι να έρθει η ώρα να το μάθουμε. Με τον δύσκολο τρόπο. Και παρόλο που στην προσωπική μου λίστα η υγεία είναι το ύψιστο αγαθό, και το ότι είμαστε όλοι γεροί το μεγαλύτερο δώρο, η οικογένεια μου και η ζωή που έχω χτίσει μέχρι τώρα με τεράστιο αγώνα είναι το αμέσως επόμενο. Και η πιθανότητα όλα αυτά να γκρεμιστούν ξαφνικά, είναι ένα σοκ για το οποίο νομίζω πως δεν θα είμαι ποτέ έτοιμη.
Θα μου πείτε δεν υπάρχει το «ξαφνικά». Και θα συμφωνήσω. Και αν έμαθα πολύ καλά κάτι αυτόν τον τελευταίο χρόνο, είναι πως πάντα μα πάντα it takes two to tango, ακόμα κι αν ο ένας δεν συμμετέχει στις εξελίξεις αλλά απλά είναι πολύ εφησυχασμένος ή πολύ στην κοσμάρα του για να τις αντιληφθεί εγκαίρως.
Anyway, πίσω στον απολογισμό, αυτή η τεράστια περιπέτεια που είχε τελικά αίσιο τέλος με έκανε να συνειδητοποιήσω πολλά και ενδιαφέροντα. Λειτούργησε σαν σεισμός, και στην συνέχεια σαν reality check, μια που οι δονήσεις και τα απόνερα της επηρέασαν κάθε κομμάτι της ζωής και κάθε σχέση μου, ξεχωριστά.
Και σήμερα, έναν χρόνο μετά, είμαι σίγουρα δυνατότερη και σοφότερη, έχω επιβεβαιώσει για μια ακόμα φορά αυτό που λένε ο Adler και ο Χοϊμές – πως δηλαδή όλες οι δυσκολίες κρύβουν δώρα- και βαδίζω προς το μέλλον με μεγαλύτερη βεβαιότητα. Όχι γιατί μπορώ να ξέρω τι θα γίνει, αλλά γιατί είμαι πεπεισμένη πως όσο είναι καλά το παιδί μου, και όσο έχουμε υγεία, όλα τα υπόλοιπα μπορώ να τα παλέψω, να τα αντέξω, και συχνά να τα λύσω.
Ξέρω επίσης πως έχω στην ζωή μου ανθρώπους που όταν χρειαστεί, είναι δίπλα μου. Που θα έρθουν μέσα στην νύχτα με ένα τηλεφώνημα, που θα μου σταθούν κυριολεκτικά και όχι μόνο μεταφορικά, που θα με στηρίξουν, που θα με κρατήσουν, που θα με σηκώσουν, που θα με υπερασπιστούν, που θα με συμβουλέψουν, που θα νοιαστούν για μένα μέχρι τα βάθη της ψυχής τους. Δεν είναι πολλοί, αλλά μου φτάνουν και μου περισσεύουν. Και είμαι αδιανόητα τυχερή που τους έχω στην ζωή μου.
Εννοείται ότι αποδείχτηκε πως υπήρχαν γύρω μου και άνθρωποι που φάνηκαν λιγότερο από λίγοι. Που εξαφανίστηκαν μόλις με είδαν να χάνω το χιούμορ ή την υπομονή μου χωρίς να νοιαστούν να κοιτάξουν λίγο έξω και πέρα από την επιφάνεια. Ακόμα χειρότερα, υπήρξε «φίλη» που θεώρησε το timing ιδανικό για να βγάλει δεκάδες απωθημένα. Κρίμα, αλλά τι να κάνουμε. Η ζωή έχει τον τρόπο να βάζει τον καθένα μας στην θέση που του αξίζει, και να δημιουργεί αιτίες και αφορμές για ξεσκαρταρίσματα που αποδεικνύονται απαραίτητα για να πάμε παρακάτω.
Το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα όμως, είναι πως η αγάπη – και μιλάω για την αγάπη σε κάθε έκφανση της- παρόλο που από μόνη της δεν φτάνει, έχει την δύναμη να αντέξει πολλά όταν είναι αληθινή. Και πως συχνά πρέπει να κινδυνέψουμε να την χάσουμε, ή να συμβεί κάτι που θα μας ταρακουνήσει γερά για να συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που για μας μπορεί να είναι η καθημερινότητα και η ρουτίνα μας, για άλλους είναι στόχος κοινωνικής ανέλιξης και όνειρο ζωής.
Επίσης, επιβεβαίωσα πανηγυρικά πως όποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου τελικά πέφτει ο ίδιος μέσα, όπως και ότι οι τοξικοί άνθρωποι συνήθως καταλήγουν να πνίγονται στο δηλητήριο τους. Και έτσι, με κάποιον παράξενο και όχι πάντα ευχάριστο τρόπο, το σύμπαν διατηρεί τις ισορροπίες που μέλλουν να διατηρηθούν.
Τέλος, κατάλαβα με τον πιο σαφή τρόπο πως δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τα λάθη μας, ούτε από τα πάθη μας, στεγνοί. Και πως μπορεί να χτίζουμε για χρόνια μόνοι μας την παγίδα μέσα στην οποία θα πέσουμε τελικά, και να μην το καταλαβαίνουμε. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να αναγνωρίσεις το δικό σου κομμάτι ευθύνης μέσα σε μια κατάσταση, ειδικά την ώρα που συμβαίνει και ειδικά όταν νοιώθεις ή είσαι αδικημένη. Δεν γίνεται όμως να δώσεις λύση αν δεν παραδεχτείς τα λάθη σου πριν εστιάσεις σε εκείνα των άλλων. Δεν γίνεται να συγχωρέσεις αν δεν ζητήσεις κι εσύ τις συγγνώμες σου, δεν γίνεται να πας παρακάτω αν δεν μηδενίσεις το κοντέρ, δεν γίνεται να αλλάξεις σελίδα αν δεν κλείσεις τους λογαριασμούς σου με την προηγούμενη. Κυρίως, δεν γίνεται να χτίσεις ένα υγιές μέλλον αν δεν μάθεις από τα λάθη του παρελθόντος. Δεν γίνεται να αλλάξεις τα υπόλοιπα και τους υπόλοιπους αν πρώτα δεν αλλάξεις εσύ.
Σήμερα λοιπόν, γράφοντας αυτές τις γραμμές ξέρω πως έχω αλλάξει. Έχω αλλάξει μέσα μου, πολύ, κι ας μην έχει αλλάξει τόσο εμφανώς η επιφάνεια μου. Και εδώ που είμαι, όπως είμαι και με τους ανθρώπους που είμαι, είμαι πολύ συνειδητά. Κουβαλώντας μέσα μου μια ιστορία που με πόνεσε πολύ, και με πλήγωσε πολύ, αλλά έχοντας κερδίσει πολλές μάχες και έναν πόλεμο που ήθελα πολύ να κερδίσω. Και είμαι εδώ για να μείνω, και για να προχωρήσω προς ένα μέλλον που το έχω ονειρευτεί με πάθος, και που το ζήτησα από το σύμπαν με όλη την ψυχή μου και εκείνο δείχνει να μου το χάρισε. Θα δούμε βέβαια, γιατί η ζωή κρύβει πάντα εκπλήξεις, όμως προσωπικά, ως γνήσια Πολυάννα, θέλω να βλέπω πάντα φως μπροστά μου. Λαμπερό.
Υ.Γ. Μια συμβουλή μόνο, παρόλο που όσες και όσοι με διαβάζετε ξέρετε πως αποφεύγω να δίνω. Μιλάτε, επικοινωνείτε με τους ανθρώπους που αγαπάτε. Μην αμελείτε να μοιράζεστε τα συναισθήματα σας, μην ξεχνάτε να λέτε τα σ’ αγαπώ και τα συγγνώμη σας, να εξηγείτε τα παράπονα σας, να διεκδικείτε τα θέλω σας, να αποκαλύπτετε τις ανάγκες σας. Μην περιμένετε από τους άλλους να μαντέψουν τι χρειάζεστε, μην παίζετε παιχνίδια εξουσίας, και μην θεωρείτε τίποτα δεδομένο, γιατί τίποτα δεν είναι. Οι σχέσεις, όλες οι σχέσεις, χρειάζονται φροντίδα. Εμείς οι ίδιοι, τα συναισθήματα μας και η ψυχή μας χρειαζόμαστε φροντίδα. Μην αφήνετε τα πάντα στον αυτόματο γιατί μπορεί κάποια στιγμή να αντιληφθείτε πως πηγαίνετε αλλού από εκεί που πιστεύατε. Και να μην έχετε χρόνο για διορθωτικές κινήσεις.
Υ.Γ.2 Και για να μιλήσουμε λίγο και για τα πιο επιφανειακά, κοιτάζοντας τον καθρέφτη μου, αλλά και φωτογραφίες, νομίζω πως δεν νοιώθω μόνο αλλά και δείχνω καλύτερη από πέρσι. Μετά από έναν χρόνο συνεργασίας με την Valmont το δέρμα μου είναι πιο λαμπερό, οι ρυτίδες μου είναι λιγότερες, και το χρώμα μου είναι πιο φωτεινό. Έχω ξεκινήσει δίαιτα και έχω χάσει ήδη τα τέσσερα πρώτα μου κιλά, έχω πολλά και ενδιαφέροντα σχέδια, επαγγελματικά και προσωπικά, και νομίζω πως τα μάτια μου καθρεφτίζουν επιτέλους την ηρεμία της ψυχής μου. (Εντάξει, και έχω μάθει να τραβάω και καλύτερες φωτογραφίες). Στην επόμενη χρονιά λοιπόν, που ελπίζω να είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Πάμε… <3
