Πέμπτη πρωί και έξω από το παράθυρο μου χαμογελάει μια λαμπερή λιακάδα. Με πολύ κρύο μεν, όμως ο ήλιος είναι πιστός στο ετήσιο ραντεβού μας, όπως και οι Αλκυονίδες μέρες που κάνουν τα γενέθλια μου ένα κλείσιμο του ματιού στο καλοκαίρι, μέσα στην καρδιά του χειμώνα.
Ακόμα και την μέρα που γεννήθηκα, ξημερώματα Σαββάτου του 1964, και που στην Αθήνα είχε χιονίσει μέχρι το κέντρο της πόλης, η μαμά μου θυμάται πως τελικά έβγαλε ήλιο. Παιδί της λιακάδας κανονικά δηλαδή…
Anyway, η χρονιά που πέρασε δεν ήταν η καλύτερη μου, αλλά όπως συνήθως, οι δυσκολίες καταλήγουν σε γερά μαθήματα, και σε συνειδητοποιήσεις, άρα σε κάνουν αν όχι καλύτερο πάντως σοφότερο άνθρωπο σ΄αυτή την ζωή που είναι γεμάτη με στροφές σαν κανονικό roller coaster.
Και έτσι, σήμερα κλείνω τα 55 μου με απώλειες μεν, αλλά και με μεγάλη αισιοδοξία. Και ευγνωμοσύνη. Γιατί έχω ζήσει 55 υπέροχα χρόνια, γεμάτα περιπέτειες, συγκινήσεις, έρωτες, αγάπες, σκαμπανεβάσματα, προκλήσεις, δοκιμασίες, επιτυχίες, αποτυχίες, χαρές, λύπες, τα πάντα όλα, και σαλπάρω για το πεντηκοστό έκτο με κέφι και με ενθουσιασμό.
Συχνά με ρωτάτε γιατί λέω την ηλικία μου. Γιατί όχι ? είναι η απάντηση. Είναι ένα απλό νούμερο χωρίς ιδιαίτερη σημασία μια που δηλώνει κάτι που είναι δεδομένα σχετικό. Και μπορεί να έχει γίνει πια κλισέ το «είμαι όσο νοιώθω» και δικαιολογία για παλιμπαιδισμούς κάθε είδους για αρκετούς από τους οποίους μάλιστα δηλώνω guilty as charged, όμως η αλήθεια είναι πως έχω γνωρίσει όντως στην ζωή μου ανθρώπους που στα 80 τους είχαν ψυχή και ζωτικότητα μικρών παιδιών και άλλους που στα 25 τους είχαν μενταλιτέ συνταξιούχου.
Επίσης, ούσα από τις τυχερές που δεν δείχνουν την ηλικία τους, όχι τελείως τουλάχιστον, απολαμβάνω πάντα την έκπληξη και τα μικρά κομπλιμέντα του τύπου «σοβαρά τώρα? Μας δεν σου φαίνεται καθόλου!!». Αθώες ασκήσεις ματαιοδοξίας που δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν.
Και τελικά, μπορεί να είμαι όντως 55 αλλά νοιώθω ακόμα ακριβώς όπως ένοιωθα στα 18 μου, όταν ξεκινούσα όλο φόρα και φούρια το ταξίδι της ζωής που διάλεξα. Ψυχολογικά τουλάχιστον γιατί σωματικά, δεν έχω τα κουράγια που είχα, όχι τότε, αλλά ούτε πρόπερσι. Κουράζομαι πολύ πιο εύκολα – χτες ας πούμε που είχα την μετακόμιση του σπιτιού της πεθεράς μου γύρισα σπίτι ένα ράκος στις 6 το απόγευμα (από τις 7 το πρωί βέβαια) και κοιμήθηκα σαν το τούβλο στις 10 η ώρα το βράδυ πονώντας σε μέρη που δεν φανταζόμουν πως μπορούσα να πονέσω – αλλά δεν πειράζει. Όλα μέσα στο μυαλό μας είναι, και το δικό μου μυαλό είναι σε διαρκή αναζήτηση καινούριων ερεθισμάτων. Και σε αναζήτηση καινούριων ονείρων για να κυνηγήσω, και καινούριων projects που θα με κάνουν το πρωί να ξυπνάω γεμάτη ανυπομονησία για αυτά που περιμένω να συμβούν.
Και μακάρι να με αξιώσει η ζωή να φτάσω εκατόν πέντε. Να δω το παιδί μου να φτιάχνει την δική του ζωή όπως την ονειρεύεται, να δω και εγγόνια γιατί όχι? – είμαι σίγουρη πως θα γίνω iconic γιαγιά- να μοιραστώ άλλες τόσες μαγικές στιγμές με τον Πάνο, και με την μαμά μου, και με τους φίλους της καρδιάς μου, να ζήσω κι άλλες επιτυχίες, να πετύχω κι άλλους στόχους, να κάνω κι άλλα, πολλά ταξίδια, να γελάσω, να χορέψω, να μαγευτώ.
Και αν μπορώ να ευχηθώ κάτι για τον εαυτό μου, πέρα από υγεία πρώτα για τον Ιάσονα και μετά για μας, θα ήταν να μην χάσω την ικανότητα μου να βλέπω το καλό στην ζωή, στους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Να μην χάσω τον προσανατολισμό μου στο ροζ και στο φως, αυτό το φως που λατρεύω και που με όσα δυσάρεστα έζησα όλα αυτά τα χρόνια, και με όσο μαύρο κρύβω μέσα μου, δεν το απαρνήθηκα ποτέ. Σ΄αυτά πιώ το βράδυ, τσουγκρίζοντας ποτήρια με τις φίλες μου στο κλασσικό girls only birthday party μου. Στο φως. Και στο ροζ, στην αγάπη, και στην φιλία, και στην αλήθεια. Σε ότι δηλαδή κάνει την ζωή αυτό το μεγάλο, υπέροχο δώρο που φέτος πήρα για μια ακόμα φορά.
