Προσπαθώ μέρες να το γράψω αυτό το κομμάτι, πράγμα περίεργο για μένα που γενικά γράφω και γρήγορα και εύκολα. Όμως η χρονιά που μας πέρασε ήταν δύσκολη σε πολλά επίπεδα – ίσως η πιο δύσκολη των τελευταίων 25 χρόνων- και όλα όσα συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν με φορτίζουν δυσάρεστα, πράγμα εντελώς αντίθετο και με τον ροζ πυρήνα μου και με το πνεύμα των ημερών. Οπότε ο φετινός ισολογισμός βγαίνει με μεγάλο έλλειμμα.
Ευτυχώς που στο τέλος της μέρας η ουσία είναι εντελώς εγωιστική μεν, αλλά ανακουφιστική ταυτόχρονα. Είναι καλά το παιδί μου πέρα και πάνω απ΄όλα, ο Πάνος, η μαμά μου, και οι υπόλοιποι πολύτιμοι και σημαντικοί άνθρωποι της ζωής και της καρδιάς μου, οπότε όλα τα άλλα με κάποιο τρόπο κουμαντάρονται. Όλα πλην ενός. Και ο απολογισμός αυτός αναπόφευκτα ξεκινάει από τα δυσάρεστα, και δη το πιο σημαντικό, την απώλεια του Κρις. Και το κενό που άφησε πίσω του που δεν αναπληρώνεται εννοείται, ούτε θα αναπληρωθεί, και που με έμαθε αναγκαστικά να ζω με αυτό το κρύο εντός μου, και με τις αναμνήσεις, και με τον θυμό για την τεράστια αυτή αδικία, και με ένα καινούριο, εξαιρετικά αυστηρό μέτρο σύγκρισης για τους πάντες και τα πάντα.
Σαν να μην έφτανε αυτό, και η κατάσταση σοκ στην οποία ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε τους τελευταίους έξι μήνες, η χρονιά που πέρασε μας επιφύλασσε και άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις. Δεν είναι της παρούσης να τις αναφέρω μία μία, οπότε θα αρκεστώ να πω ότι σε μια περίοδο της ζωής μας που και η υπομονή και η αντοχές μας δεν ήταν στα καλύτερα τους, ήρθαν και ένα σωρό από μικρότερα και πιο ασήμαντα πράγματα που αθροιστικά όμως έμοιαζαν με την σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι, και δοκίμασαν σκληρά τα όρια και τον εσωτερικό μας πολιτισμό. Ευτυχώς, με το σκορ να λήγει τελικά υπέρ μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Και πριν τελειώσω με τα αρνητικά, θα μου επιτρέψετε να γκρινιάξω λίγο. Προφανώς το να σε ανταγωνίζονται και να σε αντιγράφουν είναι μεγάλο compliment γιατί για να προσπαθούν να σου μοιάσουν σημαίνει πως σε υπολογίζουν, σε θαυμάζουν ή σε ζηλεύουν. Από την άλλη, άμα όντως πιστεύεις στον εαυτό σου, στις δυνατότητες, στα ταλέντα, και στο προϊόν σου, δεν έχεις κανέναν απολύτως λόγο να νοιώθεις ανασφάλεια. Δεν φοβάσαι να μετρηθείς με άλλους, ούτε να αντιμετωπίσεις τον ανταγωνισμό graciously. Η αγορά έχει χώρο για πολλούς καλούς. Άλλωστε η ευγενής άμιλλα είναι που σε κάνει να ψάχνεσαι και να βελτιώνεσαι. Άμα παίζεις μπάλα συνέχεια μόνος σου τελικά παύεις να είσαι relevant. Προσωπικά, όταν αντιμετωπίζω τέτοια περιστατικά προσπαθώ να μην παρασυρθώ και να μην ασχοληθώ δίνοντας αξία σε ανθρώπους και πράγματα που δεν έχουν. Προσπερνάω, διαγράφω και συνεχίζω. Εντάξει, καμιά φορά κάνω και λίγο χιούμορ. :) Έχω μάθει πια πως όταν κάνεις αυτό που ξέρεις όσο καλύτερα μπορείς, όταν προσπαθείς να γίνεσαι όλο και καλύτερος, όταν είσαι δίκαιος και συνεργατικός, και όταν κοιτάζεις την δουλειά σου χωρίς να ασχολείσαι με το τι κάνουν οι άλλοι, τελικά βγαίνεις κερδισμένος. Ο κόσμος έχει μάτια και βλέπει, μυαλό και κρίνει, και γούστο και επιλέγει. Και όλα τα άλλα είναι θόρυβος. Και κακοφωνία.
Πάμε τώρα στα ευχάριστα γιατί ευτυχώς, υπήρξαν και από αυτά. Το 2018 είδαμε την δουλειά μας να απογειώνεται. To FnL είναι πια το κορυφαίο ελληνικό site στο είδος του, τα events μας που τα αντέγραψαν οι πάντες εξακολουθούν να βγαίνουν sold out μέσα σε ελάχιστες ώρες και να γεμίζουν ασφυκτικά κάθε φορά, τα Μεγάλα Κόκκινα Κρασιά έχουν γίνει θεσμός όπως άλλωστε και τα Bar and Restaurant Awards, η ομάδα μας μεγάλωσε και δέθηκε ακόμα περισσότερο, ξεκινήσαμε να βγάζουμε το περιοδικό EatMe για το Έθνος της Κυριακής, κλείσαμε νέες μεγάλες συνεργασίες που θα τις μάθετε μέσα στους πρώτους μήνες του 2019 και ετοιμάζουμε και ένα καινούριο mega project που θα συζητηθεί οπότε stay tuned.
Όσο για το Blond, άρχισε να παίρνει κανονικά τα πάνω του, 20% άνοδο για την σελίδα στο FB (και 18.238 likes) και 35% στο site μέτρησαν τα επίσημα στατιστικά της Google, και αν προσθέσω και τους 5.500 followers στο Instagram νομίζω πως μπορώ να είμαι αρκετά ικανοποιημένη. Δεν ήταν αποκλειστικά δική μου φυσικά αυτή η επιτυχία, έχω δίπλα μου την ομάδα της The Smiling Hippo και τον Γιώργο Χαλά που τρέχουν τα social media μου μαγικά, και θέλω να τους ευχαριστήσω και δημόσια για την πολύτιμη βοήθεια τους.
Όμως αυτά είναι νούμερα και εγώ όπως ξέρετε όσοι με διαβάζετε, είμαι παιδί της ουσίας. Και η ουσία είστε εσείς. Γι΄αυτό είμαι πραγματικά περήφανη. Για την σχέση που αναπτύσσουμε μεταξύ μας όσο περνάει ο καιρός, για την εμπιστοσύνη που δείχνετε στις προτάσεις και τις επιλογές μου, για την στήριξη σας σε ότι κάνω, για την παρουσία σας στα events μου, για αυτή την μαγική αίσθηση του ότι σιγά σιγά δημιουργείται μια μεγάλη παρέα που πάει έξω και πέρα από τις διαδικτυακές σελίδες του Blond και απλώνεται στην κανονική μας ζωή, και μας ενώνει μέσα από κοινούς κώδικες, κοινή αισθητική, κοινά γούστα και κοινή διάθεση για όμορφα, ευχάριστα και αισιόδοξα πράγματα κόντρα στην μιζέρια των καιρών.
Είναι μεγάλη ανταμοιβή για μένα αυτή σας η ενθάρρυνση. Μου δίνει δύναμη να κάνω κι άλλα όνειρα πραγματικότητα, να σχεδιάσω κι άλλες, ενδιαφέρουσες ελπίζω κοινές διαδρομές. Και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που είστε εδώ, δίπλα μου, και βέβαια έχω και πολλά πράγματα να σας παρουσιάσω το 2019. Καινούριες μεγάλες συνεργασίες που θα τις απολαύσουμε παρέα, έναν υπέροχο άντρα με «βαριά» υπογραφή που θα ξεκινήσει να γράφει για θέματα που αφορούν τις γυναίκες μέσα από την δική του πολύ γοητευτική ματιά, ένα πολύ exclusive Blond προϊόν, το πρώτο Blond ταξίδι στο εξωτερικό, και φυσικά καινούρια και ενδιαφέροντα events for girls only που ξέρω πια πως τα αγαπάτε και τα περιμένετε όσο κι εγώ.
Και μια που λέμε για τα κοριτσο-events, και μια που έγραφα πριν για τις αντιγραφές και τις μιμήσεις, και επειδή ξαφνικά βλέπω πολύ ξανθό και ροζ γύρω μου, να σας θυμήσω έτσι, to set the record straight, ότι αυτή η ιδέα των girls only events που τελικά αποδείχτηκε πολύ επιτυχημένη ήταν δική μου, την ξεκίνησα τον Νοέμβριο του 2014 με ένα afternnon tea στην Μεγάλη Βρετανία και - μέχρι τώρα τουλάχιστον- είμαι η μόνη που τα διοργανώνει, μέσα από το Blond πια. Οπότε αν δείτε ξαφνικά να αρχίζουν να τα κάνουν κι άλλοι ,να θυμάστε πληζ ποιος έκανε την αρχή...
Σε προσωπικό επίπεδο, το 2018 ήταν μια χρονιά που με ωρίμασε βίαια. Ο χαμός του Κρις με έκανε να αμφισβητήσω για πρώτη φορά την κοσμοθεωρία μου που έχει να κάνει με την σοφία του σύμπαντος και με το ότι όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο. Όσο κι αν έψαξα δεν κατάφερα να βρω κανέναν απολύτως λόγο για τον θάνατο ενός τόσο υπέροχου, τόσο χαρισματικού και τόσο μοναδικού πλάσματος, και καμιά απολύτως δικαιολογία για αυτόν τον ξεριζωμό που νοιώσαμε μέσα μας όλοι όσοι είχαμε την τύχη να είμαστε φίλοι του. Και αυτό κατά μια έννοια ήταν και το τέλος μιας αθωότητας που την διατήρησα με νύχια και με δόντια από την στιγμή που έφυγα από το σπίτι μου στα δεκαοκτώ μου μέχρι το Σάββατο 23 Ιουνίου του 2018, και που σαν παρπάπλευρο effect είχε να δυσκολέψουν πολλές από τις σχέσεις μου. Από δική μου υπαιτιότητα. Για πολύ καιρό δεν υπήρξα η καλύτερη παρέα, ο πιο εύκολος άνθρωπος, ή ο πιο υπομονετικός. Ταλαιπώρησα τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους, τα αγόρια μου περισσότερο απ΄όλους νομίζω, και κάπου έχασα τον προσανατολισμό μου. Και δυσκολεύτηκα αρκετά να τον ξαναβρώ. Ακόμα και στην δουλειά, ακύρωσα πολλά από τα projects που είχα στα σκαριά όπως το γούρι που ετοίμαζα για δεύτερη φορά με την Λιάνα Βουράκη, αμέλησα το Book Club, και έγραψα λιγότερο και πιο ανούσια από ότι συνήθως. Σας υπόσχομαι όμως ότι θα επανορθώσω για όλα.
Τέλος, φέτος μπήκε στην ζωή και την οκογένεια μας ένα νέο μέλος. Η Brigitte που ήρθε για να μείνει κέρδισε τις καρδιές μας και την θέση της στο σπίτι μας με συνοπτικές διαδικασίες, όπως επίσης και το δικαίωμα να κοιμάται σε όποιον καναπέ θέλει.. <3
Αυτό ήταν για μένα το 2108, που όμως έστω και σέρνοντας, έφτασε πια στο τέλος του. Και θέλω ο επίλογος του να είναι αισιόδοξος. Να αφήσει όχι μια στιφή αλλά μια έστω γλυκόπικρη γεύση. Οι αστρολόγοι λένε πως το 2019 θα είναι πιο εύκολο. Παρόλο τον Κρόνο, και τον Ουρανό, και όλα τα ανάδρομα, θα είναι βόλτα σε σχέση με το 18 είπε η Άση Μπήλιου στην Ελένη, και εννοείται πως θα την πιστέψω γιατί είναι και από τις αγαπημένες μου μαζί με την Susan Miller. Οπότε κοιτάζω το μέλλον με αισιοδοξία, με προσμονή και με ελπίδα, και εύχομαι μέσα από την ψυχή μου η χρονιά που έρχεται αύριο να φέρνει μόνο δώρα. Υγεία για όλους, ειρήνη, αγάπη, τύχη, χαμόγελα, ευτυχία και επιτυχίες. Ξέρω πως μπορεί να ακούγομαι σαν υποψήφια σε καλλιστεία, αλλά αυτή δεν είναι η ουσία της ζωής? Να την ζούμε γεροί, να την μοιραζόμαστε με αυτούς που αγαπάμε, να κάνουμε ωραία και δημιουργικά πράγματα, να είμαστε ασφαλείς και ελεύθεροι, να έχουμε δουλειά, και ούριο άνεμο στα πανιά και τα όνειρα μας.
Ραντεβού … του χρόνου λοιπόν, για τα καινούρια που έρχονται και που είθε να είναι φωτεινά, γελαστά και ζαχαρένια. Καλή χρονιά!!!!
Υ.Γ. Την χρονιά που πέρασε αλλά και σε ολόκληρη την ζωή μου, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο και τίποτα δεν θα ήταν εφικτό χωρίς την παρουσία, την αγάπη, την υπομονή, και την στήριξη των πολύ δικών μου ανθρώπων. Του Πάνου που με αγαπάει και με αντέχει 30 χρόνια τώρα, του Ιάσονα που είναι το κέντρο του σύμπαντος κόσμου μου, της μαμάς μου που είναι πάντα δίπλα μου στα εύκολα και στα δύσκολα και των φίλων της καρδιάς μου, της εκλεκτικής μου οικογένειας δηλαδή. Ξέρετε ποιοι είστε, σας αγαπώ τελείως και σας ευχαριστώ για όλα. Ελπίζω μέσα στο shit storm που ζήσαμε φέτος, να κατάφερα να σας ανταποδώσω έστω και κάτι ελάχιστο από όλα όσα μου προσφέρετε τόσο απλόχερα. <3
