My dear blondies
Ποιος έχει λόγο στην αγάπη, που λέει και το τραγούδι, και τόσα χρόνια μετά νομίζω πως η απάντηση είναι κανείς. Όμως τελικά η αγάπη παρόλο που από μόνη της δεν φτάνει, είναι αυτή που σώζει όταν έρθει η δύσκολη ώρα. Σχέσεις, φιλίες, γάμους και ζωές.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα κάνω έναν απολογισμό. Για αυτό το ταξίδι που σήμερα κλείνει τα 20 επίσημα του χρόνια αλλά που όμως ξεκίνησε μια δεκαετία νωρίτερα. Και η αλήθεια είναι πως αν πριν από 30 χρόνια με ρώταγε κανείς τι διάρκεια πίστευα πως θα έχει, ούτε που θα τολμούσα να φανταστώ πως θα είχαμε αντέξει τόσο. Εδώ που τα λέμε, ούτε καν πως θα παντρευόμουν δεν πίστευα, όχι μόνο τότε αλλά και για αρκετά χρόνια μετά, εξ ου και όταν ήρθε η ώρα, στις 8 Σεπτεμβρίου του 2001, με παρέδωσε στον Πάνο ο Ιάσονας που τότε ήταν ήδη δέκα χρονών.
Ο Ιάσονας ήταν άλλωστε και ο ηθικός αυτουργός αυτού του γάμου μια που μερικούς μήνες νωρίτερα είχε παρέμβει αποφασιστικά με την ατάκα « δεν γίνεται όλα τα παιδιά στην τάξη μου να έχουν παντρεμένους γονείς εκτός από μένα» βάζοντας έτσι τέλος στην «εργένικη» ζωή μας μια που καλές είναι οι ελευθερίες και οι μοντερνιές αλλά αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω, αφήστε που φοβηθήκαμε μην του μείνει κανένα τραύμα του παιδιού και μετά χρειάζεται Χοϊμέ για μια ζωή. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που από τότε, την επέτειο μας την γιορτάζουμε πάντα οι τρεις μας.
Για τον γάμο, τον δικό μας και γενικότερα έχω γράψει πολλά κομμάτια στο πέρασμα των χρόνων που ανάλογα με την φάση μου υπήρξαν από αγαπησιάρικα μέχρι κυνικά. Κάτι που το βρίσκω απόλυτα λογικό μια που δεν υπάρχουν τέλειοι γάμοι, ούτε τέλειες σχέσεις, και όσο περισσότερα χρόνια είσαι με κάποιον τόσο περισσότερα είναι και τα σκαμπανεβάσματα, τα οποία πολύ συχνά δεν εξαρτώνται καν από εσάς τους δύο.
Όντας άνθρωπος πολύ προσγειωμένος στην πραγματικότητα πίσω από την ροζ façade μου, και με απόλυτη συναίσθηση του τι μπορώ να περιμένω από τους γύρω μου ακόμη και όταν πρόκειται για τον σύντροφο μου ή το παιδί μου, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο γάμος όπως και κάθε άλλη σχέση βασίζεται σε ένα συνδυασμό χημείας, δουλειάς και τύχης τα ποσοστά των οποίων κατά καιρούς αλλάζουν, πράγμα που φέρνει την εξέλιξη.
Τίποτα δεν μένει ίδιο για πολύ, ούτε και εμείς οι ίδιοι άλλωστε, και πέρα από την χημεία που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος μιας σχέσης που καταρχάς ξεκινάει ως ερωτική, η δουλειά που βάζουμε για να την κρατήσουμε/ισορροπήσουμε/αναζωπυρώσουμε/καλλιεργήσουμε/ διαφέρει από καιρού σε καιρό ανάλογα με την φάση που περνάμε και το τι μας συμβαίνει παράλληλα. Και εκεί είναι που μπαίνει ο παράγων τύχη.
Να μην σου κάτσουν πολλές στραβές ή έστω να μην σου κάθονται στραβές συνέχεια, να έχεις βρει έναν άνθρωπο που θα σε εμπνέει και θα σε φωτίζει περισσότερο από ότι θα σε απογοητεύει, να μην χρειάζεται να κάνετε μεγάλες υποχωρήσεις για να περνάτε παρέα καλά, να είναι το timing και των δύο σας συγχρονισμένο, και ένα σωρό άλλα που πιστέψτε με, καθορίζουν την απόσταση που χωρίζει το δεν βαριέσαι από το άντε και γαμήσου.
Και τελικά, στην δική μου λίστα και με βάση την δική μου εμπειρία, το βασικότερο όλων είναι στο τέλος της μέρας να νοιώθεις πως είσαι εκεί που θέλεις με αυτόν που θέλεις, και πως με όλα τα στραβά του, και όλα τα δικά σου στραβά, και με όλες τις ατέλειες, και τα προβλήματα, και την καθημερινότητα, και την ρουτίνα, και τον χρόνο που κυλάει αδυσώπητα, και την συνήθεια, και όλα όσα δοκιμάζουν τις σχέσεις καθημερινά, αν έπρεπε να διαλέξεις , θα διάλεγες να μείνεις εκεί που είσαι. Χωρίς καν να χρειαστεί να το πολυσκεφτείς.
Και αυτό το commitment που γίνεται από επιλογή και με ελεύθερη βούληση, και το οποίο αναγκαστικά η ζωή το δοκιμάζει, το επανεξετάζει, και το ανανεώνει ξανά και ξανά με δεκάδες πιθανές και απίθανες ευκαιρίες και όχι πάντα ευχάριστες, νομίζω πως τελικά το λένε αγάπη. Αυτή την αγάπη στην οποία δεν έχει λόγο κανείς.
Οι φωτογραφίες από τον γάμο μας πάντα με κάνουν να χαμογελώ. Παντρευτήκαμε χαλαρά, στο νησάκι, μια εποχή που όλα ήταν ανέμελα και έμοιαζαν πως θα κρατήσουν για πάντα, παρέα αυστηρά και μόνο με τους πιο αγαπημένους φίλους μας και τους γονείς μας, σε ένα τριήμερο πάρτι που ντύθηκε με μουσικές, και χορούς, και αγκαλιές, και γέλια, και αναμνήσεις υπέροχες που μας συνοδεύουν όλους μέχρι σήμερα. Χρόνια μας πολλά λοιπόν, και μακάρι να γιορτάσουμε και τα επόμενα 20 . Γιατί όχι?
Υ.Γ. Η 20 επέτειος γάμου στην Αγγλία έχει σαν σύμβολο την πορσελάνη. Θέλει κάτι να μας πει ο ποιητής? Πως είμαστε εύθραυστοι ας πούμε ή απλά πως σπανίζουμε ιδιαιτέρως?
